ODPROWADZENIE SPALIN Z KOTŁA GAZOWEGO
KOMIN MUROWANY Z WKŁADEM
Przewód odprowadzający spaliny z urządzenia grzewczego musi być do niego dostosowany. Odpowiednie wymagania można zwykle znaleźć w instrukcjach montażu, w które producenci zaopatrują swoje produkty (na przykład kotły). Zlekceważenie ich może skutkować problemami podczas pracy urządzenia i/lub przyspieszonym niszczeniem komina, a w skrajnych przypadkach – sprowadzeniem zagrożenia na użytkowników urządzenia grzewczego i ich mienie, na przykład w wyniku cofania się spalin do wnętrza domu czy pożaru.
Komin spalinowy musi być odporny na wysoką temperaturę i niszczące działanie substancji chemicznych obecnych w spalinach, dlatego musi być zbudowany z materiałów niepalnych, spełniających wymagania obowiązujących norm. w kontakcie ze spalinami jego ściany nie mogą się rozgrzewać do temperatury wyższej niż 100°C, a nawet 85°C – jeśli sąsiadują z elementami wykonanymi z materiałów palnych. W razie pożaru w budynku komin musi zachować odporność ogniową przez co najmniej 60 minut, aby ograniczyć rozprzestrzenianie się ognia na inne kondygnacje. Materiał, z którego jest zbudowany, nie może rozprzestrzeniać pożaru przez przewodzenie ciepła.
Temperatura spalin opuszczających kocioł gazowy jest niezbyt wysoka i wykraplają się z nich substancje, które ze względu na obecność w paliwie siarki mają kwaśny odczyn. Tradycyjny wymurowany z cegły komin nie jest na nie odporny, dlatego, żeby nadawał się do współpracy z kotłem gazowym, musi mieć zamontowany wewnątrz kwasoodporny wkład ze stali lub ceramiki.
W nowo wznoszonych domach rzadko muruje się kominy z cegły, ale nadal można wybrać ten wariant. Komin powinien być zbudowany wewnątrz domu, bo wtedy nie grozi mu wychłodzenie, gdy temperatura na zewnątrz spada w pobliże 0°C lub poniżej tej wartości.
W domach istniejących, w których wymienia się źródło ciepła, umieszczanie wkładu w murowanym kominie to doskonały sposób na dostosowanie go do współpracy z nowym kotłem gazowym.
WYMIARY I WYLOT NAD DACHEM
Przekrój przewodu kominowego musi być dobrany do rodzaju i mocy urządzenia grzewczego, z którym ma współpracować, oraz do efektywnej wysokości komina, czyli odległości od miejsca, w którym do przewodu kominowego jest podłączony króciec spalinowy urządzenia. Dla gazu ta wysokość to nie mniej niż 4 m. Wymagania ustala producent kotła i zamieszcza w instrukcji technicznej dołączonej do urządzenia.
Komin o ciągu grawitacyjnym (do kotła gazowego z otwartą komorą spalania, niemającego wentylatora wypychającego spaliny pod ciśnieniem) musi być wyprowadzony ponad dach domu i odpowiednio nad nim zakończony.
Proporcje zewnętrznego odcinka komina oraz jego odległość od połaci zależnie od jej nachylenia i rodzaju pokrycia są opisane w normie. Na dachach płaskich (o nachyleniu mniejszym niż 12°), niezależnie od rodzaju pokrycia, oraz spadzistych z pokryciem łatwopalnym (na przykład gontem drewnianym), wylot komina powinien się znajdować 0,6 m powyżej kalenicy. Na pozostałych, jeśli jest oddalony od kalenicy o co najmniej 1 m w poziomie, może wystawać nad nią tylko 0,3 m.
MATERIAŁ I MONTAŻ
Komin. Można go najpierw wymurować, a potem od góry wsunąć wkład albo obmurowywać wkład sukcesywnie podczas wznoszenia murowanej konstrukcji. Trzeba uważać, aby nie ubrudzić wkładu zaprawą, bo mogłoby to spowodować jego przyspieszoną korozję. Część komina wewnątrz domu można zbudować z cegieł pełnych klasy 15 lub 10, odcinek ponad dachem – z cegły klinkierowej z powierzchnią szkliwioną lub zaimpregnowaną preparatem zmniejszającym jej nasiąkliwość. Przegrody między przewodami oraz licem muru wewnętrznego powinny mieć grubość co najmniej 12 cm (pół cegły), a w murze zewnętrznym – 25cm (cała cegła).
Komin powinien być pionowy (ewentualne odchylenie od pionu nie może być większe niż 30° i dłuższe niż 2m), a jego przekrój niezmienny na całej długości. Wymiary kanałów murowanych muszą być nieco większe niż wkładów, a ich wewnętrzna powierzchnia idealnie gładka, bo nierówności mogą utrudnić, a nawet uniemożliwić umieszczenie w ich wnętrzu wkładu o wymaganym przekroju.
Konstrukcja murowana musi się opierać na fundamencie z cegły pełnej lub zbrojonego betonu, wystającym kilkanaście centymetrów z każdej strony. Nie może być podparciem dla stropu i musi być od niego oddylatowana. Aby komin się zbyt szybko nie wychładzał, jego ściany warto zaizolować od strony zewnętrznej, na przykład warstwą wełny mineralnej o grubości 6 cm.
Wkład. Zwykle jest z rur stalowych o przekroju koła i ściankach grubości 0,6 mm, ale żeby lepiej wykorzystać przestrzeń we wnętrzu komina o przekroju prostokątnym, rury mogą mieć przekrój owalny.
Wymaganą wysokość uzyskuje się przez łączenie na wcisk odcinków rur o długości 0,25-0,5m. W kominach pracujących w nadciśnieniu w miejscach połączeń należy dodatkowo umieścić uszczelki.
Między ścianą z cegieł a ściankami wkładu powinna pozostać niewielka szczelina umożliwiająca swobodne poruszanie się wkładu spowodowane jego rozgrzewaniem się i stygnięciem.